Pakery powierzchniowe

Z pośród aż dwóch sposobów instalacji pakerów iniekcyjnych wybieramy te, które stanowią „mniejszą połowę” udziału w rynku. Sięga po nie niewielu wykonawców i to wyłącznie w specjalnych okolicznościach. Zastanowimy się dlaczego.

Pakery powierzchniowe lub inaczej naklejane są dostępne w wersji stalowej praz plastikowej. Obok zdjęcie pakera stalowego z nakręconą kalamitką szpiczastą. Ich prawidłowy montaż na rysie jest kluczowy dla powodzenia iniekcji. Jak w wielu przypadkach, wszystkim rządzi matematyka. 

Kiedy użyć pakera naklejanego? 

Ok, skoro pakery naklejane istnieją, to z jakiegoś powodu ktoś je wymyślił. A więc kiedy sprawdzą się na pewno: 

• duże rozwarcie rysy niemal gwarantuje możliwość wtłoczenia iniektu  
• sucha i nośna powierzchnia elementu naprawianego  
• elementy prefabrykowane, niemal z definicji zakaz wiercenia 
• konstrukcja sprężona, ryzyko przewiercenia cięgien – zakaz wiercenia 
• konstrukcja z bardzo gęstą siatką zbrojenia i dużymi rysami – trudno wiercić 
• zakaz wiercenia postawiony przez nadzór budowlany z dowolnego powodu 
• obiekt historyczny – zakaz wiercenia 
• konstrukcja osłabiona (przyczyny różnorodne) –  zakaz wiercenia 

Przeciwskazania użycia pakera naklejanego 

Paker powierzchniowy wybierany jest zdecydowanie rzadziej od tych instalowanych w otworach. Dlaczego? Jest kilka powodów: 

• naklejanie jest kłopotliwe ze względu na konieczność przygotowania powierzchni betonu 
• klej epoksydowy nie ma najlepszej adhezji do wilgotnego betonu 
• przyłożenie zbyt wysokiego ciśnienia może spowodować odspojenie pakera i przerywa całą iniekcję do czasu ponownego montażu  
• iniekcja drobnych rys jest bardzo trudna, bo wymagają wysokiego ciśnienia, a to z kolei może powodować odspojenie pakera od betonu 
• iniekcja elementu o grubości powyżej 60 cm nie jest zalecana – żywica nie dotrze tak głęboko    
• czas przygotowań i montażu jest dłuższy od wiercenia 
• dłuższy czas iniekcji 

Najważniejsze przeciwskazania 

Najważniejszy jednak wg. mnie jest taki fakt, że iniekcję zleca tylko ten, kto ma problem z przeciekiem. Nikt w Polsce nie naprawia rysy, bo akurat rozumie sytuację występowania korozji oraz, tym bardziej, zalecenia normy. Iniekcja jest wymuszona kapaniem wody. A skoro jest przeciek, to powierzchnia betonu jest wilgotna i trudno do niej prawidłowo przykleić paker powierzchniowy. Instalacja pakera naklejanego limituje możliwość podniesienia ciśnienia iniekcyjnego. Ewentualne odspojenie pakera automatycznie przerywa pracę, bo tym miejscem żywica będzie wypływać z konstrukcji.

Tak więc zdecydowana wiekszość przypadków, kiedy zastosowano pakery naklejane, to aplikacja żywicy epoksydowej na spękanym stropie. O sposobie podejmowania decyzji i wyborze żywicy epoksydowej i poliuretanowej napisałem oddzielny artykuł.   

Rozstaw pakerów  

Ze schematu jasno wynika, że rozstaw pakerów naklejanych na rysie może być niemal równy grubości naprawianego elementu. Tak więc ich zużycie jest 2 razy mniejsze niż tradycyjnych pakerów instalowanych w otworach. Dla bezpieczeństwa rozstaw zmniejszono o zaledwie 10 %, i w teorii rozchodząca się żywica okręgami wypełnia rysę i przechodzi do kolejnego pakera. Limitem jest grubość elementu, która nie powinna przewyższać 60 cm. Najlepiej miejsca instalacji pakera w rycie oznaczyć wbiciem… gwoździa. 

Iniekcja na gwoździu  

Klej służący do zamknięcia powierzchni rysy (co najmniej pół cm grubości) oraz przyklejenia pakera mógłby zakleić przepływ pomiędzy pakerem a rysą. I dlatego zanim wszystko zostanie usmarowane pastą żywiczną, w rysę należy wbić gwóźdź. Na ten gwóźdź nakłada się pakera z klejem, a po związaniu żywicy gwóźdź usuwa. Pustka po gwoździu zapewnia pozostanie przejścia pomiędzy pakerem a rysą. 

Tak samo jak tradycyjnie, iniekcję prowadzi się od pakera startowego systematycznie w jednym kierunku wzdłuż rysy. Rysa ma możliwość odpowietrzania wyłącznie poprzez kolejne pakery iniekcyjne, dlatego zdecydowanie kalamitki powinny być poodkręcane.  

Usunięcie szpachli żywicznej z betonu 

Po związaniu żywicy iniekcyjnej można usunąć pakery i zamknięcie powierzchni rysy. Gruba i zdefiniowana warstwa szpachli zamykającej rysę jest pomocna przy łatwym usunięciu po iniekcji. Wystarczy przyłożyć przecinak lub szerokie dłuto młota i uderzyć. Półcentymetrowej grubości warstwa pozwoli oprzeć krawędź roboczą narzędzie na kleju.  

Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to mamy naprawiony element bez ingerencji w konstrukcję w postaci wiercenia. Których pakerów używasz na codzień? 

Masz pytania? Pisz na adres         kontakt@inblock.com.pl

mgr inż. Mateusz Furs

manager ds. iniekcji

Inblock sp. z o.o.